หูหนวกทั้งเจ็ด

นิทานชาวลังกา เรื่องหูหนวกเจ็ดคน

คนเลี้ยงแพะคนหนึ่ง เป็นคนหูหนวก ทุกเช้าแกก็ต้อนฝูงแพะไปเลี้ยง ถึงที่ดอนต้นน้ำ แกก็ไล่ให้แพะหยุดกินหญ้า ส่วนตัวก็เอาผ้าห่มปูลงนอน หลับไป สองนาฬิกา ตื่นขึ้นมา แพะหายไปทั้งฝูง

คนเลี้ยงแพะเที่ยวเดินวนเวียนหาเสียรอบขอบจักรวาล จนเหนื่อยก็ไม่เห็น เจอคนไถนา ก็ถามว่า

“เห็นฝูงแพะข้ามาทางนี้บ้างหรือเปล่า?”

คนไถนา เป็นคนหูหนวกเหมือนกัน เห็นคนเลี้ยงแพะพูดแล้ว ก็ตอบว่า “เมื่อคืนนี้ฝนตกดินร่วนดี ฮึ!ฮึ! ดูซิ! ขี้ไถร่วนดีเหลือเกิน” แล้วก็ชี้ให้คนเลี้ยงแพะนั้น ดูตามรอยไถ

คนเลี้ยงแพะฟังว่า คนไถนาชี้บอกว่าฝูงแพะไปทางโน้น ก็เดินตามรอยไถไปได้ประมาณสักสองสามรอบ ก็เผอิญแลเห็นฝูงแพะโผล่ออกมาจากป่า ก็ดีใจ “เขาบอกแพะให้เราได้ทั้งฝูง บุญคุณของเขามาก เราจะเอาแพะขาหักไปให้สักตัวหนึ่ง”

เมื่อคนเลี้ยงแพะจูงแพะขาหักนั้นไปให้คนไถนา เอามือชี้แพะพลางบอกว่า “ขอบคุณแกมาก ที่แกบอกแพะให้ข้าได้หมดทั้งฝูง ข้าเอาแพะขาหักมาแทนคุณ”

คนไถนาเข้าใจผิด โกรธจนหน้าแดง ละหางไถกระโดดมาต่อยเอาเจ้าของแพะนั้น หมับเข้าปากครึ่งจมูกครึ่ง ล้มลง

แล้วจึงพูดว่า “พ่อไถนาของพ่ออยู่ดีๆมาโทษว่าตีแพะขาหักได้”

แล้วต่างคนต่างเถียงกันไปมาไม่ละลด ยังไม่ทันจะตกลงกัน ก็มีพ่อค้าสี่คน หาบห่อผ้ามาสามคน คนหนึ่งเอาหีบบรรทุกบนลาต่างเดินตัดทุ่งนา เพื่อจะเอาไปขายในหมู่บ้านฟากทุ่งข้างโน้น

เจ้าหูหนวกสองคนนั้น ก็กวักมือร้องเรียกให้พ่อค้าสี่คนแวะเข้ามา พ่อค้าสำคัญว่าเขาจะซื้อของก็แวะเข้าไป

คนหูหนวกสองคนก็พูดว่า “วานช่วยชำระความให้สักเรื่องหนึ่งเถิด” แล้วก็ชิงกันเล่าเรื่องราวของตนให้ฟัง

บังเอิญอีกเหลือเกิน ที่พ่อค้าทั้งสี่ก็ หูค่อนข้างจะตึงๆด้วยกัน เห็นคนเลี้ยงแพะและคนไถนาพูดไปมา พลางชี้โบ๊ชี้เบ๊ทางโน้นทางนี้ เข้าใจว่าเขาจะเรียกภาษี หรือค้นของต้องห้าม ก็คว้าเอาห่อผ้าแก้ให้ดู

และพูดกระชากๆว่า “ดูซิ! นี่ก็ผ้าผ่อนท่อนสไบ นั่นก็นาฬิกาโน่นก็สายสร้อย ของพรรค์นี้ต้องห้ามด้วยหรือ ข้าเดินหาบของมาทางนี้

ทงจะลุ่มละเฮ้ย! ยังไม่เห็นมีใครมาเก็บภาษี ห้ามจู้จี้ เหมือนอย่างเจ้าสองคนนี้เลย”

ความนั้นก็ไม่ตกลงกัน พากันไปวัด หาขรัวตาสมภารให้ตัดสิน ทั้งหกคน ต่างก็ชิงกันพูดเรื่องของตน

ฝ่ายขรัวสมภาร หูก็ตึงๆเหมือนกัน ได้ยินดังนั้น ก็เข้าใจอีกอย่าง

นิ่งอึ้ง ขอดคิ้วสยิ้วหน้า โกรธเต็มประดา ลุกขึ้นคว้าเอาพลองออกมา ร้องตวาดว่า

“กูบวชมาตั้งแต่หนุ่มจนแก่ ก็ยังไม่มีใครมาไล่บาล่ำบาลีเหมือนอ้ายทั้งหกคนนี้เลย”

แล้วก็หวดซ้ายป่ายขวา ชายทั้งหกคนนั้น ก็พาวิ่งเปิดไปคนละทางสองทาง

จบนิทานแล้ว ........สอนว่า...

นี่แหละชาวเรา ผู้มีหูดีๆ เมื่อได้ยินได้ฟังผู้ใดถามหรือบอกความให้ประการใด...ก็อย่าเอาหูทวนลมหรือหุนหันพลันแล่นไป ควรจะถามและฟังให้ได้ความชัดเจนดีเสียก่อน